Początek Nowego i Wiecznego Przymierza Boga z Ludźmi.
( Hebr. 7, 17; 8, 1-13; 9 ,20; 10, 15-18; 13, 20,21 )
Wszystko co dotyczy naszego zbawienia „Przez Chrystusa, z Chrystusem i w Chrystusie," z woli Boga Ojca Wszechmogącego, zaczęło się od Świętej Rodziny do której należeli: Święty Józef, mąż Maryi i przybrany Ojciec Dzieciątka Jezus, Święta Boża Rodzicielka Maryja oraz Przedwieczny Syn Boży i Syn Człowieczy Jezus Chrystus.
Święta Rodzina miała niezwykle ważną misję do spełnienia i dlatego była pod szczególną opieką Opatrzności Bożej. Mimo tego szczególnego przeznaczenia doświadczała różnych utrapień, niewygód i życiowych zagrożeń, oraz zwykłej biedy.
Jednakże w ich życiu nie było przypadków. Wszystko działo się zgodnie z wolą Wszechmogącego (Łuk.1,46-55) w konkretnych warunkach geograficzno-przyrodniczych, społeczno-politycznych, oraz życia religijnego narodu wybranego, którym byli Izraelici ( Hebrajczycy ).
Nie było nadprzyrodzonych interwencji Bożych, czy „manny z nieba". Święty Józef i małżonka Maryja musieli ciężko pracować dla zapewnienia Rodzinie niezbędnych warunków bytowych oraz dbać o rozwój fizyczny i duchowy Jezusa, który będzie Odkupicielem i Zbawicielem Rodzaju Ludzkiego. Lecz z całą pewnością Pan Bóg wspierał Józefa i Maryję różnymi łaskami, które umacniały Ich wiarę, wspomagały zdrowie oraz siły potrzebne do pokonywania trudności i przeszkód, aby zrealizować Misję do której zostali wybrani i powołani.
Wymieńmy najważniejsze fakty i zdarzenia, które o tym świadczą.
1) Wcielenie Syna Bożego.
Dziewica Maryja „za sprawą Ducha Świętego" poczęła Syna Bożego i Syna Człowieczego. Była „brzemienna" gdy jeszcze nie mieszkała z małżonkiem Józefem ( Mat. 1,18-25; Łuk. 1,26-38 ). Dlatego mogła być oskarżona o cudzołóstwo, co karano śmiercią przez ukamienowanie ( Kapł. 20,10; Powt. 22,20-24; Jan. 8,1-11).
Święty Józef „który był człowiekiem sprawiedliwym", na polecenia Anioła „wziął swoją małżonkę do siebie", gdyż „nie chciał narażać jej na zniesławienie". Anioł Pański oznajmił Józefowi, że Maryja porodzi Syna, któremu ma nadać imię Jezus. „On bowiem zbawi swój lud od grzechów. To wszystko stało się, aby spełniło się co Pan zapowiedziane przez Proroka: Oto Dziewica pocznie i porodzi Syna, któremu nadadzą imię Emmanuel, to znaczy „Bóg z nami". (Mat. 1.20-23; Łuk. 1,30-35; Iz. 7,14).
Emmanuel (Immanuel) hebr. „Bóg z nami" oznacza w sposób symboliczny Opatrznościową i Zbawczą obecność Boga wśród Izraelitów (Iz. 7,17).
2) Wędrówka Świętej Rodziny do Betlejem i narodziny Zbawiciela.
Rozporządzenie Cezara Rzymu (Cesarstwa Rzymskiego) Oktawiana Augusta, któremu w owym czasie podlegała Palestyna, nakazywało dokonanie spisu wszystkich jej mieszkańców (Łuk. 2,1-7).
Palestyna w tym czasie była podzielona na prowincje. Środkowo-zachodnia prowincją od strony południowej była Judea z Jerozolimą. W odległości ośmiu kilometrów od Jerozolimy, w kierunku południowo-zachodnim leży Betlejem. Część środkową zajmowała Samaria. Od strony północnej była Galilea, która przylegała do jeziora galilejskiego (tyberiadzkiego lub Genezaret). Około dwadzieścia kilometrów na zachód od tego jeziora i rzeki Jordan leży Nazaret, który znajdował się na szlaku handlowym i mógł liczyć do dwóch tysięcy mieszkańców. Ze względu na znaczną odległość od jeziora i rzeki Jordan nie mogła to być miejscowość rybacka.
Święta Rodzina, która mieszkała w Nazarecie, zgodnie z tym rozporządzeniem miała udać się do Betlejem „żeby dać się zapisać", ponieważ Święty Józef „pochodził z domu i rodu Dawida". W tym czasie Maryja była „brzemienna"- w ostatnim miesiącu ciąży.
Z Nazaretu do Betlejem jest 111 km w linii prostej, a jadąc samochodem około 152 km. Nazaret leży na wysokości 358 metrów n. p. m. a Betlejem na wysokości 777 metrów. Droga dla karawan i pieszych wynosiła około 150 km. Wiodła w większości przez pasmo kamienistych i nierównych wzgórz pod górkę, gdyż różnica wzniesień między Nazaretem a Betlejem wynosi 419 metrów.
Zimne noce i upalne gorące dni oraz silne wiatry, lub opady ulewnego deszczu – w zależności od pory roku – bardzo utrudniały przebycie tej trasy. Dlatego była to droga wymagająca dużego wysiłku i niebezpieczna, szczególnie dla Matni Bożej.
Święta Rodzina z całą pewnością miała do swej dyspozycji osiołka potrzebnego do transportu niezbędnego wyposażenia na czas podróży, która mogła trwać kilkanaście dni. Osiołek mógł być też wykorzystany do jazdy przez ciężarną Maryję.
Dzięki Bożej Opatrzności podróż ta dla Świętej Rodziny zakończyła się szczęśliwie.
„Kiedy tam przybyli, nadszedł dla Maryi czas rozwiązania. Porodziła swego pierworodnego Syna, owinęła Go w pieluszki i położyła w żłobie, gdyż nie było dla nich miejsca w gospodzie" ( Łuk. 2,6,7 ).
Przedwieczny Syn Boży, z woli Boga Ojca Wszechmogącego, urodził się nie w pałacu królewskim, lecz w ubogiej stajence dla zwierząt, gdzie Święta Rodzina znalazła schronienie i odpoczynek po trudach uciążliwej podróży.
W tym trudnym położeniu Świętej Rodziny Pan Bóg umacnia wiarę Józefa i Maryi. Anioł Pański w jasności „Chwały Pańskiej" ukazuje się pasterzom, którzy w pobliżu strzegli swoją trzodę i oznajmił: „Oto zwiastuję wam dobra nowinę, radość wielką dla całego ludu. Dziś w mieście Dawida narodził się wam Zbawiciel, który jest Chrystusem, Panem. A oto znak dla was: znajdziecie Niemowlę owinięte w pieluszki i położone w żłobie. Natychmiast dołączyły do Anioła liczne zastępy z nieba, które wielbiły Boga i mówiły: Chwała Bogu na wysokościach, a na ziemi pokój ludziom dobrej woli, w których ma upodobanie."
Pasterze z pośpiechem udali się do Betlejem „i znaleźli Maryję, Józefa i Niemowlę położone w żłobie" i „opowiadali co im było objawione o tym Dziecku". „A Maryja zachowywała wszystkie te słowa i rozważała je w swoim sercu". ( Łuk. 2,8-20 ).
Narodzenie Dzieciątka Jezus przez Maryję w Betlejem było spełnieniem obietnicy Bożej, „że Mesjasz będzie pochodził z potomstwa Dawidowego i z miasteczka Betlejem" ( Jan. 7,42; Ps.132,11; Mich. 5,1; Mat. 1,1; 2, 4-6; 9,27; Łuk. 2,4 ). Oznacza to,że Matka Boża również pochodzi z rodu Dawida.
3) Obrzezanie i nadanie imienia Dzieciątku Jezus.
( Łuk. 2,21; Mat.1,21-23; Izaj. 7,14 )
Święty Józef i Matka Boża byli ludźmi pobożnymi, którzy przestrzegali przepisy Prawa Mojżeszowego zawarte w Torze – hebr. Pięcioksiąg Mojżesza ( pierwsze pięć Ksiąg S.T. ).
Zgodnie z „Prawem Pańskim" ( Rodz. 17, 9-12; Kapł.12,3; Wyj. 13,14-16 ) każde dziecko płci męskiej ma być obrzezane na znak wiecznego przymierza Boga z Abrahamem ( Abramem ) i jego potomstwem. „Z pokolenia na pokolenie każde wasze dziecko płci męskiej, gdy będzie miało osiem dni, ma być obrzezane". „Będzie obrzezane ciało napletka na znak przymierza ze Mną".
Dlatego wszyscy prawowierni Hebrajczycy ( Izraelici ) od czasów Abrama, który żył około tysiąc osiemset lat przed Chrystusem, jako „dzieci Przymierza" do naszych czasów przestrzegają nakazu obrzezania.
Ceremonia obrzezania odbywała się w świątyni Jerozolimskiej (Łuk.1,59). Rabin zgodnie z ceremoniałem obrzezania udzielał błogosławieństwa i nadawał imię chłopcu, które wskazywał ojciec, w tym przypadku Święty Józef zgodnie z poleceniem Anioła imię Jezus (Łuk. 2,21). Od tej chwili chłopiec stawał się prawowiernym członkiem narodu żydowskiego (wyznania Mojżeszowego). Dla rodziny dzień ten był świętem.
Imię Jezus po hebrajsku oznacza Jehoszua, lub krócej Jeszua: to znaczy „Bóg (Jahwe – JHWH) jest Zbawieniem", „Bóg (Jahwe – JHWH) zbawia"; gr. Jesous; wł. Gesù; ang. Jesus; łac. Jesus; ukr. Icyc (Isus).
W roku 49 „Apostołowie i starsi" Kościoła w Jerozolimie zdecydowali, że obrzezanie nie będzie obowiązywać wyznawców Chrystusa.
„Skoro więc przyjęliście Chrystusa Jezusa jako Pana to trwajcie w Nim". „On jest głową wszelkiej zwierzchności i władzy. W Nim też zostaliście obrzezani obrzezaniem nie ręką ludzką uczynionym, lecz obrzezaniem Chrystusa, przez wyrzeczeniem się grzesznego ciała" (Kol. 2, 6,10,11;
„prawdziwym obrzezaniem jest obrzezanie serca przez Ducha, a nie przez literę. Ten ma chwałę nie od ludzi, ale od Boga" (Rzym. 2, 29).
„My bowiem jesteśmy obrzezaniem, my którzy służymy Duchowi Boga (Duchowi Świętemu) i chlubimy się w Chrystusie Jezusie, a nie pokładamy ufności w ciele" (Filip. 3,3).
„Pan, Bóg twój, dokona obrzezania twego serca i serca twych potomków, żebyś miłował Pana, Boga swego, z całego serca swego i z całej duszy swojej, po to, abyś żył" (Powt. Pr. 30,6).
4 ) Ofiarowanie Jezusa w świątyni Jerozolimskiej i powrót do Nazaretu.
( Łuk. 2,22-24; Wyj. 13, 1-2; 8-15; Kap. 12,1-8 )
Prawo Pańskie ( Mojżeszowe ) nakazywało, aby trzydzieści trzy dni po obrzezaniu syna matka była „ we krwi oczyszczenia." Pierworodnego syna należało wykupić jednorocznym barankiem „na ofiarę ciałopalną i młodego gołębia lub synogarlicę na ofiarę przebłagalną," Wtedy kapłan dokonywał przebłagania za matkę dla jej oczyszczenia „od upływu krwi". „Jeśli ona jest zbyt uboga, aby przynieść baranka, to przyniesie dwie synogarlice albo dwa młode gołębie, jedno na ofiarę ciałopalną i jedno na ofiarę przebłagalną. W ten sposób kapłan dokona przebłagania za nią i będzie oczyszczona."
Ofiara ciałopalna miała zjednywać rodzinie łaski Boga Jahwe (IHWH). Ofiara przebłagalna nie dotyczyła osób. Była składana w celu dokładnego oczyszczenia świątyni z nieczystości rytualnych, przed następną ceremonią religijną. Dlatego zawsze była składana przed ofiarą ciałopalną.
„Matki chłopców przez siedem dni po porodzie były uznawane za nieczyste ze względów higienicznych .Ósmego dnia zgodnie z Prawem Mojżeszowym chłopcy byli poddawani ceremonii obrzezania i nadania imienia.
W czterdziestym drugim dniu od urodzenia pierworodnego syna, ojciec i matka przynosili go do świątyni, aby ofiarować ( poświęcić ) Panu (IHWH). Święto Ofiarowania jest upamiętnieniem wyzwolenia Izraelitów (Hebrajczyków) z niewoli Egipskiej ( Wyj. 13, 14,15 ). Pan Bóg uśmiercił wówczas wszystkich pierworodnych synów Egiptu, a oszczędził pierworodnych synów Izraela, których wejścia domów zostały pokropione i oznaczone krwią baranka Paschalnego (Wyj.12.12-13).
Na pamiątkę tych wydarzeń żydzi co roku obchodzą Święto Paschy ( Wyj. 12,14).
W Sabat obchodzony w siódmym dniu każdego tygodnia (w każdą sobotę), która jest dniem odpoczynku, również wspomina się ten fakt.
Powyższe nakazy „Prawa Pańskiego" dotyczyły również Matki Bożej i Świętego Józefa, którzy byli prawowiernymi wyznawcami judaizmu (religii żydowskiej). Jednak ofiarowanie Jezusa Bogu Jahwe (IHWH) w Świątyni Jerozolimskiej przez Matkę Bożą i Świętego Józefa ma szczególna wymowę i znaczenie.
Wcielenie Syna Bożego i Syna Człowieczego zapoczątkowało Nową Erę w dziejach ludzkości. Maryja, pokorna Dziewica z Nazaretu została wybrana przez Jahwe na Matkę Zbawiciela. Anioł Gabriel oznajmił jej: „Duch Święty zstąpi na ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię. Dlatego Święte, które się narodzi, będzie nazywane Synem Bożym" (Łuk. 1,35)."
W tym momencie Maryja stała się Matką naszego Zbawcy i Pana. Jednocześnie mocą tego Aktu otrzymała wszystkie dary Ducha Świętego i była uświęcona obecnością Przedwiecznego Syna Bożego w Jej łonie. Słusznie mówimy, że jest „Łaski Pełna" oraz nazywamy Ją „Przybytkiem Ducha Świętego" i „Arką Przymierza".
Dlatego „oczyszczenie" Matki Bożej i „Ofiara ciałopalna" nie były konieczna.
Przypomnijmy teraz słowa Jezusa Chrystusa: „Prawo i prorocy świadczą o Mnie" (Łuk. 16,17; 24, 27); „to one (Pisma) dają o mnie świadectwo" (Jan.1,45, 2,22; 5, 39; 46; 20,9).
Łuk. 24, 27: „I zaczynając od Mojżesza poprzez wszystkich proroków wykładał im, ,co we wszystkich Pismach odnosiło się do niego".
Dz. Ap. 2, 25: „bo Dawid mówił o nim".
Dz. Ap. 10,43: Wszyscy Prorocy świadczą o tym, że kto w Niego wierzy, przez Jego Imię otrzymuje odpuszczenie grzechów".
O Janie Chrzcicielu, który głosił „chrzest nawrócenia (wodą} dla odpuszczenia grzechów" Jezus powiedział, że jest „więcej niż prorokiem" i „tym o którym napisano: „ Oto posyłam mego wysłańca przed Tobą, aby Ci przygotował drogę".
Powiedział On o Mesjaszu: „Oto Baranek Boży" (Jan.1,29). „Daję świadectwo, że On jest Synem Bożym." „On chrzcić was będzie Duchem Świętym i ogniem" (Łuk.3,16).
Wyzwolenie Izraelitów z niewoli Egipskiej stało się możliwe, gdy Pan Bóg uśmiercił wszystkich pierworodnych synów Egiptu, a oszczędził pierworodnych synów Izraela, których wejścia domów zostały pokropione i oznaczone krwią baranka Paschalnego (Wyj.12.12-13). Była to zapowiedź przyjścia na świat Jezusa Chrystusa, „Baranka Bożego," którego męka i śmierć na Krzyżu jest dobrowolną ofiarą, złożoną dla naszego odkupienia i zbawienia. A Jego Zmartwychwstanie oznacza zwycięstwo dobra nad złem, życia nad śmiercią i szatanem.
Dlatego dla nas Chrześcijan „wyjście z Egiptu, domu niewoli" jest wyzwoleniem z niewoli grzechu dzięki naszemu Zbawicielowi, który jest „,Barankiem Paschalnym" dla całego Rodzaju Ludzkiego."
Ofiarowanie Jezusa w świątyni ukazuje również, że Święta Rodzina była bardzo biedna. Zgodnie z Prawem Mojżeszowym ( Kapł. 12. 6-8 ) kobieta po urodzeniu dziecka, „gdy skończą się dni jej oczyszczenia (33 dni) „przyniesie kapłanowi, przed wejściem do Namiotu Spotkania, jednorocznego baranka na ofiarę ciałopalną i młodego gołębia lub synogarlicę na ofiarę przebłagalną." „Jeśli jest ona zbyt uboga, to przyniesie dwie synogarlice lub dwa młode gołębie, jedno na ofiarę ciałopalną i jedno na ofiarę przebłagalną."
Święty Józef i Matka Boża „zgodnie z przepisami Prawa Pańskiego" mieli „złożyć w ofierze parę synogarlic albo dwa młode gołębie" (Łuk. 2, 24). Oznacza to, że byli bardzo ubodzy.
Jezus Chrystus również mówił o sobie: „Lisy mają nory, a ptaki powietrzne gniazda, lecz syn człowieczy nie ma miejsca, gdzie by głowę mógł oprzeć" (Mat. 8, 20).
„On istniejąc w postaci Bożej, nie skorzystał ze sposobności, aby na równi być z Bogiem, lecz ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi, stawszy się podobnym do ludzi" (Filip. 2, 6-11). W ten sposób Zbawiciel solidaryzuje się i utożsamia ze wszystkimi ludźmi tego świata.
Jezus Chrystus wśród ośmiu błogosławieństw na pierwszym miejscu wymienił ubóstwo duchowe: „Błogosławieni ubodzy w duchu, albowiem do nich należy Królestwo Niebieskie (Mat.5, 3). Ubodzy duchem to ci, którzy bardziej doceniają wartości duchowe od materialnych. Święta Rodzina jest dla nas wzorem tych wartości (przymiotów) życia duchowego.
